Dag 17: Onderweg naar Nederland

Het zit er weer op, we zijn op de terugweg. Helaas heeft de vlucht naar Düsseldorf flink vertraging en moeten we zo'n 4 tot 5 uur op het vliegveld in Miami wachten. Bovendien is hier de airco op hol geslagen en is het stervenskoud terwijl het buiten 36 graden is. 

Het was een mooie trip, totaal anders dan 7 jaar geleden toen we voor het eerst in Florida (en andere Zuidoostelijke staten) waren. We hebben het lekker rustig aangedaan, vooral de 4 dagen op Cedar Key en de 5 dagen op Key West waren heerlijk. Echt vakantie gehad. Wel belachelijk lange, maar vooral saaie autoritten. Soms 7 uur. Maar goed dat weet je als je hierheen vliegt.

We hebben iedere nacht op een eiland overnacht, ja zelfs Miami Beach is een eiland, en dat maakte het wel een speciale trip. En ook een culinaire trip, want we hebben elke dag heerlijk gegeten, geen fastfood restaurant van binnen gezien, enkel Cubaanse, Italiaanse, Mexicaanse en latijnse keukens! De weegschaal zal ondanks al het zwemmen, fietsen en wandelen wel niet blij zijn bij terugkomst. Maar Bruce, onze golden retriever, des te meer. Want hij mag ons helpen de pondjes er weer af te krijgen met lange wandelingen!

Dag 16: Miami goodbye

Onze laatste dag in Miami. Zometeen gaan we weer naar het vliegveld. De vliegangst begint weer op te komen...
Koffers zijn ingepakt en staan klaar. Het was weer een mooie trip en zo als altijd veel te kort!

 

Dag 15: Miami Beach revisited

Na een rit van 7 (!) uur zijn we weer in Miami Beach. Normaal doe je dit ritje in een uurtje of drie, maar overal werd aan de weggewerkt en het was heel erg druk. Veel files dus en daarna moesten we ook nog dwars door Miami in het spitsuur. Toen we dan eindelijk in de Irish Pub in Miami Beach zaten was het happy hour net begonnen en hebben we hiervan eens flink misbruik gemaakt. De guiness smaakte erg lekker!

 Lichtelijk aangeschoten zijn we naar een Italiaans eettentje gelopen wat twee weken geleden helaas dicht was. Een van de duurste restaurants hier, maar iedereen is er lyrisch over. Wij nu ook! Je zou er bijna van gaan vloeken, zo lekker was het! Daarnaast hadden we een hilarische ober, die net als Arny vroeger in de Punk en Hardcore-scene zat. Hij herkende Arny's Black Flag tattoo en begon te vertellen over zijn jeugd in New York. Ontzettend leuke verhalen over bands en tentjes die wij ook kennen. Maar goed het eten was zoals gezegd verrukkelijk, om je vingers bij af te likken: handgemaakt ravioli met peertjes en vis, en een overheerlijke Zupa di Pesce (garnalen, vis, schelpen en krab). Als toetje ging er ook nog een tiramisu volgens oma's geheime recept in. Je had de oogjes van Caro eens moeten zien twinkelen!
De rekening was ver boven de honderd dollar, maar och, je wilt ook eens weten hoe de high society van Miami eet... verdomd goed dus! Geen beroemdheid gespot overigens, al schijnt Brad Pitt en Angelina Jolie er regelmatig te dineren. Wel wat bekende (modelen) gezichten gezien in ons favoriet punkrockkroegje waar we daarna afgezakt zijn. 

Dag 14: Key West

Een fiets huren, waarom hier niet eerder aan gedacht de afgelopen vier dagen? Nu op onze laatste dag, ja, nu komen we op dit idee! Wellicht toch iets te veel alcohol?

Maar goed voor een 10 dollar de fiets hebben we vandaag het eiland van voor tot achter en van links naar rechts verkend. En het was heet... vochtig... nog heet... en... stinkend vochtig! Oftewel zweten als een rund!

Eerst naar Fort Zachery, een oud ford uit de amerikaanse burgeroorlog waar we de vorige keer ook al geweest waren. Maar op het zelfde State Park heb je ook een prachtig strand. En daar waren we dus nog niet eerder geweest.

Toen op zoek naar Key West Peppers, een klein zaakje waar je de meest heftige en pittige sausjes uit de USA kunt kopen, maar ook proberen. Eigen bier meenemen is dan wel aan te raden. Want je moet wel kunnen blussen!

Vervolgens naar Finnigans Pub, de enige echte orginele Irish Pub. Voor wat Guiness om echt af te koelen... Nu we toch een pub mood zijn, weer terug richting het noorden, naar onze favoriete bar: Green Parrot. Bloody Mary, en vervolgens alle smaken van Mojitos voor Caro en dat waren er vier of vijf?

Ondertussen was het tijd om te gaan zwemmen en weer te ontnuchteren. Terug naar het hotel, strand en zwembad. 

Na een heerlijk etentje in een Italiaans restaurantje hebben we nog even op de pier bij ons strandje gezeten met een fles wijn en gitaar, bij zonsondergang en daarna van de sterrenlucht genoten.

Dag 13: Key West

Soms moet je ook een echt vakantie vieren. Dat hebben we vandaag dan ook gedaan. De hele dag op het strand en bij het zwembad gelegen. Verder niets, alleen af en toe op gestaan om even wat te eten of drinken...

S'avonds heerlijk gegeten bij Mangia Mangia, een klein italiaans pastahuisje midden op het eiland, ver van het touristische deel. Het zat er stik vol met locals en insiders dan weetje dat het goed is. Caro had een bord met diverse zeevruchten (crab, mahimahi, zalm, schelpen, jumbogarnalen en een soort zeekomkomer) en Arny linguini met langoesten. Overheerlijk en super goedkoop. Het was alleen veel te veel...

....

Dag 12: Key West

Gezien de excessen van gisteren hebben we het vandaag maar weer eens rustig aan gedaan. Bovendien kregen we ook nog enkele zware onweersbuien over ons heen. Tja dat krijg je in de hier tijdens hurricanseason....
Desondanks vandaag wel enkele mooie plaatjes kunnen schieten.

Dag 11: Key West - kroegentocht 'hik'

Het is moeilijk om op Key West niet iedere dag een kroegentocht te houden. Daarom hebben we dat gisteren maar meteen heel goed gedaan. Alle historische kroegen op een avond, van Sloppy Joe naar Captain Tony's en via de Green Parrot weer naar een Irish Pub of twee, drie. Het is bijna een Olympische sport! 

Hoeveel het er uiteindelijk waren, weten we niet meer... Na de vier de of vijfde bar wordt de film van gisteren een beetje wazig. Ik geloof dat we om half vier op het strand wakker werden en toen toch maar naar bed zijn gegaan.
Vandaag zijn we laat op gestaan en nu gaan we eerst maar eens ontkateren met een Bloody Mary... 
Oh en we hebben gisteren ook maar meteen het cliche van de zonsondergang happening op Mallory Square gedaan. Hoeven we dat ook niet meer te doen. Op Mallory Square verzamelen zich iedere avond locals, maar vooral toeristen om de zonsondergang te bekijken en te applaudiseren als ie mooi was. Daarnaast heb je een grote verzameling jongleurs, muzikanten en andere artiesten die proberen wat geld te verdienen. 

Eentje was echter heel bijzonder, een banjospeler met een hond. Het beestje haalde bij iedereen de dollars op die hij vervolgens in een emmer deponeerde. Als we thuis zijn heeft Bruce meteen wat te leren!!!!

Dag 10: deel 2 - Key West

Na een hele lange rit, zo'n 6,5 uur zijn we eindelijk aangekomen in Key West. Het meest zuidelijke puntje van de USA. Eigenlijk is het dichter bij Cuba dan bij het vasteland van de USA. Het voelt, ruikt, proeft dan ook meer als de Caraiben. 
Vijf dagen hebben we hier en Arny heeft een waanzinnige deal via het internet kunnen ritselen. 
Onze B&B ligt echt op het zuidelijkste puntje, op het strand. We lopen zo vanaf onze veranda de zee in. Maar we mogen ook nog gebruik maken van alle omliggende zwembaden van de hotels naast ons stulpje. 

De badkamer alleen al van onze suite, douchecabine, jacuzi en iets waar de functie nog niet van ontdekt hebben... oh, een WC!

Daarnaast had Arny ook nog bij de reservering door laten schemeren dat we 10 jaar getrouwd waren. Dus we kregen behalve een gratis upgrade naar deze luxe 5 sterren suite ook nog eens chocolaatjes op onze kussens en bubbelwijn! En dat alles voor de belachelijke prijs van ... , nee dat mogen we niet zeggen. Anders moeten we bijbetalen. Laten we het er op houden dat je voor dat bedrag in Venlo nog niet eens goed kunt uit eten met 2 personen. Jaloers? Dat was de bedoeling! Bah wat zijn we gemeen!
Tja, eigenlijk is bovenstaand een oproep om toch eens wat meer op internet te gaan zoeken en prijzen te vergelijken.... Want ' Geitz lohnt sich '  zoals ze bij de Duitse Saturn zeggen....

Dag 10: Corkscrew Sanctuary & the Everglades

Vanmorgen heel vroeg vertrokken, want we hadden een hele lange rit voor de boeg. Van Sanibel Island naar Key West. Zoals gisteren al gezegd, hebben we de overnachting in Naples gecanceld, zodat er zo'n 1.5 uur aan de reistijd is toegevoegd. Maar doordat we heel vroeg vertrokken zijn hebben we toch nog tijd over gehad om her en der even te stoppen.

De eerste stopplaats was meteen de mooiste wandeling die we sinds jaren gedaan hebben in een natuurpark: Corkscrew Sanctuary Swamp. Deze ligt helemaal buiten de normale routes van touristen. Je moet echt een uur of wat omrijden om hier te komen. Weinig mensen doen dit dan ook. Je ziet er bijna niemand. Je moet de parkranger zowat wakker maken om binnen te komen!

Maar eenmaal binnen dan krijg je de Everglades te zien zoals ze vroeger in deze contreien waren. Gigantisch hoge cypressen afgewisseld met bijna prairie achtige grasrivieren. De hele wandeling loop je over een houten boardwalk, enkele centimeters boven het moeras. Overal hoor je kikkers kwaken, vogels twetteren en zelfs af en toe een wild varken of misschien een panther!

De hele route is zo'n 5 km. Dus redelijk te doen binnen een uur. Uiteraard langer als je af en toe foto's wilt maken en genieten van het natuurschoon. Alleen was het gigantisch heet en benauwd in het 'oerwoud'. Het zweet liep er met watervallen uit en de mosquitos zogen ook nog het nodige lichaamsvocht uit onze aderen...

Maar het was het waard. Daarna via een binnenweggetje naar de Everglades. Een van de grootste Nationale Parken van de USA. Helaas zie je er van de weg weinig van. Maar dit keer hebben we er al meer van gezien dan de vorige keer, toe we zelfs de weg amper konden zien vanwege een tropische storm.

Arny had via het internet het adres gevonden van de Big Cypres Gallery, een fotogalerie van Clyde Butcher. De man is inmiddels ver in de 70, maar trekt er nog steeds dagelijks uit met zijn groot formaat filmcamera. Leerling van Ansel Adams en bovendien net zo fanatiek in het beschermen van de natuur. Zijn afdrukken hangen in de meest belangrijke fotomusea ter wereld. En deze zijn niet echt klein. Het gemiddelde werk is zo'n 2 meter breed!
Mooi boek gekocht met zijn foto's en daarna door richting het westen en de Keys...

Dag 9: Sanibel Island

Vanochtend om 8 uur op Cedar Key weggereden. De Marshlands (mangrovewoud dat langzaam in moeras veranderd) zagen er prachtig uit met laaghangende mist. Helaas was er nergens gelegenheid om te stoppen om een foto te maken. Of de weg was te smal of je zakte meteen diep in de blubber. En er is natuurlijk nog een optie, je maakt een aligator wakker die je als ontbijt ziet.
Eerste stop was Tampa. Daarna door naar Fort Myers waar we onze jaarlijkse gitaar moesten oppikken (Fender Jaguar in een zeldzame uitvoering).
Ondertussen zaten we al zo'n 5 uur in de auto en het begon behoorlijk heet te worden. Sanibel Island zou nog maar een half uurtje zijn. Maar helaas werd er ook op zaterdag flink aan de weg gewerkt en moesten we flink omrijden. Toen we op Sanibel aankwamen waren we dan ook behoorlijk gaar. We waren bijna via Naples omgereden, ons logeer adres voor morgen. 
Eerst maar eens snel het strand opgezocht en ter verkoeling in de golf van Mexico gedoken. We hadden het strand zowat voor ons alleen.....

Terug naar ons hotelletje nog even aan het zwembad gelegen en toen besloten om Naples morgen over te slaan en door te rijden naar Key West. Tis een hele lange rit, maar door de wegwerkzaamheden is Naples bijna onbereikbaar, hebben we vandaag ondervonden en kunnen we beter rechtstreeks naar de Highway rijden. Daarna via de Everglades naar de Keys. De vorige keer dat we deze mooie route gereden hebben hadden we een tropische storm. Dus we nemen dit keer onze tijd om af en toe de Everglades te gaan bekijken... Aligatorstaart als ontbijt! Even de rollen omdraaien!

Dag 8: Cedar Key

Onze derde en laatste dag op Cedar Key hebben we super relaxed doorgebracht. Het was veel te heet om ook maar iets te ondernemen. Eigenlijk zouden we met een kano (gratis bij onze gastheren) naar de omliggende eilanden en mangrove bossen gepeddels zijn. Maar de zon brandde vandaag genadenloos en het kwik ging richting de 38 graden.

Daarom met een lekker koel biertje onder de boom bij ons huisje een boek gelezen. Af en toe met de fiets naar het dorp voor een broodje of om de biervoorraad aan te vullen.

Vanavond weer super heerlijk gegeten bij de Blue Desert Cafe. Een piepklein eettentje wat vroeger een tankstationnetje was (zie foto hieronder). De eigenaresse bedient zelf en haar vriendin staat in de keuken. Nou ja, keuken, eigenlijk is het niet groter dan een muurkast. Maar ze kookt superlekker. Heerlijk verse pasta gerechten met veel zeevruchten (zelf gevangen) en ook nog lekkere pizza's. Aangezien ze maar een of twee gerechten per keer kan bereiden duurt het wel wat langer dan in een normaal restaurant. Maar Mollie weet je goed te vermaken met haar verhalen over hoe het vroeger was op Cedar Key toen ze nog allemaal moesten leven van de visserij.

Bovendien is Arny enkele keren naar buiten gerend om foto's te maken van de zonsondergang.
Uiteraard stroomde de Guiness overvloedig en toe we vlak voor sluitingstijd de deur uitgingen waren we dan ook de laatste gasten. Met pijn in ons hart hebben we van hun afscheid genomen....

Dag 7: Cedar Key

Vanmorgen uitgeslapen, we waren kapot na de lange dag van gisteren. Maar daarom zijn we ook weer naar Cedar Key gekomen. Om uit te rusten. Veel valt er dan ook niet te doen hier. Er zijn bijna geen winkels en een nachtleven kent Cedar Key niet. Maar je kunt er prachtig fietsen en kajaken.
Terwijl Caro lekker onder de grote boom naast onze cottage een boek gelezen heeft, heb ik me in het zweet gewerkt en het eiland per fiets verkend. Was afzien, het kwik ging vandaag richting de 38 graden. Gelukkig stond er wel een lekker windje.

Het dorpje zelf is al jaren niet veranderd, geen grote hotels of resorts, gelukkig niet. Veel oude historische gebouwen, al is er veel onderkomen. Insiders roepen dat Cedar Key aanvoelt als Key West 50 jaar geleden. Net als Key West heeft dit eiland veel beroemde schrijvers te gast gehad, welliswaar geen Hemmingway, maar toch een... tja hoe heet ie ook al weer? Maakt eigenlijk niks uit, het is hier super relaxed en echt idylisch!

Ik laat de foto's het woord doen.... (oh ja, als je de foto groot wilt zien, er even op klikken!)

Dag 6: Kennedy Space Center

Een drukke dag achter de rug. Allereerst stond het Kennedy Space Center op het programma, een half uurtje ten Noorden van Cocoa Beach. En de reden waarom we eigenlijk deze kant zijn uitgereden. Voor de wat ouderen onder ons, Kennedy Space Center heette vroeger gewoon Cape Canaveral. Hier stegen vroeger de Saturnus raketten richting de Maan op en natuurlijk tot voor kort de Spaceshuttles. 
Als klein jongetje droomde Arny er al van om hier eens naar toe te mogen gaan. En nu is de droom waarheid.

Natuurlijk valt het een beetje tegen en in enkele uren kun je niet alles van het complex zien. De 2 uur durende bustour naar de lanceerplatforms hebben we wegens tijdgebrek moeten laten schieten.

Maar we hebben de kostbare tijd goed benut. Een mooie 3D IMAX film gezien op een filmscherm wat 5 verdiepingen groot was over het ISS ruimte station, wat door de astronauten zelf gefilmt was. Alsof je er zelf bij bent!

Bovendien was er een prachtige tentoonstelling over de geschiedenis van de Star Trek serie (Spock! Cpt Kirk!). Je kon er door enkele orginele filmsets wandelen. In een van de vitrinekastjes lag zelfs een van de voorlopers van de I-Pad, uit 2002, genaamd PADD!. Waarom de bedenkers hiervan Apple niet aanklagen, gezien de laatste ontwikkelingen en rechtzaken rondom Apple en Samsung's tablet PC. Maar goed, genoeg technoroddels...

Na het Kennedy Space Center hebben we de oostkust van Florida verlaten en zijn we dwars door het binnenland naar de westkust gereden. Met een korte tussenstop in Gainesville. Dit is een van de grootste universiteitssteden van de staat. Gainesville is de geboorteplaats van een van Arny's gitaarhelden, Bo Diddley. Het park in het centrum is naar hem vernoemd. Je zou in een studentenstad als deze flink wat platenzaken verwachten, helaas. Na drie tegenvallende 'insider tips' hadden we er genoeg van en zijn we doorgereden naar Cedar Key, onze eindbestemming. Net op tijd voor de zonsondergang!

Ons logeeradres zag er nog net zo uit als in 2006 toen we hier ook al twee nachten logeerden. De foto hierboven is echt zo'n vijf stappen vanaf ons huisje. Dit jaar blijven we er een dagje langer. Cedar Key is een klein eilandje waar de tijd stil lijkt de staan. De bewoners verplaatsen zich bij voorkeur met een golfkarretje (er is hier geen golfbaan) met een biertje in de hand. Onze cottage ligt zowat op het strand en we hebben vanavond heerlijk gegeten in een klein restaurantje, genaamd Blue Desert. 5 Tafeltjes en de zus van de eigenares staat zelf in de keuken. Verse oesters, mosselen en garnalen die hier lokaal gevangen worden.

Dag 5: Cocoa Beach

Vanochtend hebben we Miami achter ons gelaten en na een lange saaie rit langs de oostkust zijn we in Cocoa Beach aangekomen. Bij aankomst hebben we een gratis upgrade gekregen naar een suite. Altijd leuk! Cocoa Beach is voornamelijk bekend als de surf hoofdstad van Florida. En natuurlijk als de dichtsbijzijnde stad bij Cape Canaveral oftewel Kennedy Space Port. Maar daarover morgen meer.
Het stikt hier van de gigantische surfshops, ons hotel is onderdeel van een van de grootste. 
Daarnaast heeft het stadje een leuke kleine pier waarop op het eind een piepklein Tiki Barretjes staat. Daar hebben we vanmiddag de nodige biertjes soldaat gemaakt. Veel meer is er niet te doen hier. Zwemmen werd afgeraden vanwege een lokale kwallenplaag...

Dag 4: Miami Beach

Vanmorgen even naar de locale Guitar Center om wat dingetjes op te pikken en op weg terug kwamen we langs een grote cd-zaak die we niet op internet gevonden hadden. En ze hadden zelfs enkele cd's die we al langer zochten!
Vanavond zijn we nog even naar het strand gelopen en de zonsondergang bekeken vanaf Ocean Drive. De art-deco hotels zagen er bij dat licht echt prachtig uit!
De avond werd afgesloten bij een lekker Italiaans restaurantje en enkele biertjes in onze favoriete kroeg.

Dag 3 - Miami Beach "cocktail time"

Gisteren niet veel gedaan, een beetje door Miami Beach geslenterd en terrasjes gepakt. Alcohol en dit weer gaan goed samen, je wordt er heerlijk loom dronken van. 
Bij het eerste terrasje heeft Caro een gigantische pot Mojito besteld, Arny een biertje. Was wel even schrikken toen de rekening kwam, 40 dollar voor twee drankjes!

We zijn toen maar op zoek gegaan naar een wat goedkoper etablisiment. Gelukkig zat er enkele deuren verder op een cafeetje waar ze zo'n 100 bieren hadden. Natuurlijk hebben we ze niet allemaal geprobeerd, maar wel genoeg!

We lagen dan ook redelijk vroeg in bed. Gelukkig vanochtend geen kater. 

Dag 2: Miami Beach - het verhaal

Gisteravond boven de laptop zo'n beetje in slaap gevallen, dus na twee foto's had ik het wel gehad.
Het was een vermoeiend dagje. Heel vroeg opgestaan om de zonsopgang te gaan bekijken op het strand. Helaas waren we toch net te laat. Toen maar wat rondgeslenterd op de nog verlaten straten van het Art Deco district. S' avonds is het op z'n mooist met alle neonlichten. Maar zo in het ochtendlicht en zonder bezopen toeristen had het ook z'n charmes.

Ocean Drive in het ochtendlicht

Daarna terug naar het hotel om even te douchen. We waren al nm. zeiknat van het zweet, het zou een snikhete dag worden. En waar kun je dan beter afkoelen dan in de oceaan? In de auto dus en naar Haulover Beach Park gereden. Dit is het enige strand in Florida waar nudisme getoloreerd wordt. Heerlijk lekker een dik uur in ons blootje in het water gelegen.
Maar om niet helemaal in de zon te verbranden zijn we toch maar weer de auto in gestapt en de ergste middaghitte in wat malls (overdekte winkelcentra) ontvlucht. Niks gekocht overigens. Miami kent bijna geen cd-winkels en de gitaarzaken zijn ook niet echt geweldig. Bovendien zit je uren in de auto van het ene uiterste puntje van de stad naar de andere. En dan zullen we over het navigatietalent van Caro maar zwijgen.

Herken je de auto? Van de eigenaar van Miami Ink!

Toen het tegen de avond begon te donderen en er onweersluchten in de verte verschenen zijn we snel naar Watson Island gereden. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de skyline van downtown Miami (kijk maar eens naar CSI-Miami, in de leader zie de het heel duidelijk).
En onweerslucht geeft vaak de mooiste zonsondergangen. Nou deze was echt spectaculair! Alleen was het halve eiland afgezet wegens filmopnames. En het stukje strand wat we gevonden hebben stikte van de muggen en ander ongedierte. Arny's benen zaten onder de bulten!
Maar het was het waard, zie de foto bovenaan! 

Dag 2: Miami Beach

Dag 1: Miami Beach - We zijn er!

Na een vlucht van een kleine 10 uur landen we om 13.30 in Miami. Maar de zgn. red tape oftewel bureaucratie van de US Customs (douane) verliep vandaag wel heel erg traag. Controle na controle, zoiets hebben we hier nog nooit gehad. En ze deden alles in slowmotion. Toen we bij de bagageband aankwamen lagen de koffers 5 hoogopgestapeld! Pas om kwart voor vier zaten we eindelijk in onze huurauto.

Maar goed, de vakantie is begonnen! Ons hotel op Miami Beach hadden we zo gevonden, we wisten de weg nog van de vorige keer. Al hebben we nu wel een ander hotel. Arny had flink zijn best gedaan en voor heel weinig een suite gevonden op Collinsstreet, midden in het Art Deco District. Een blok verwijderd van het strand en 3 (!) slijters om de hoek!


Het is hier snikheet, zo'n 35 graden en harstikke benauwd. Vanmiddag had het flink geonweerd (niks van meegekregen, we stonden toen in de rij bij de douane).


Om de hoek is ook al meteen de eerste cd-winkel geplunderd. Al zijn deze niet zo talrijk en rijkgesorteerd als in Las Vegas of New York...

Nu snel een pub zoeken en een lekker restaurant!